Ο καιρός του παιδικού σταθμού έφτασε! Και μαζί με αυτόν έκαναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους τα πρώτα μυξομάντηλα, ανθίζοντας πρώτα τα συναισθηματικά τους μπουμπούκια "πότε μεγάλωσε και φεύγει από την αγκαλιά της μανούλας;". Ακολουθούν οι πράσινες ή κίτρινες βλέννες ωσάν να αναπτύσεται μιαν άλλη αλόη σπίτι μας, ουχί ιαματική, αλλά τουναντίον μολυσματική, με τους βήχες να ακούγονται σαν δοκιμή Dolby stereo surround ηχοσυστήματος ταινίας της Metron Golden Mayer, από δωμάτιο σε δωμάτιο.
Και αφού η δοκιμή προχώρησε, το μπουμπούκι μας για καιρό ήταν σε φάση αι αμ νταν γουιθ δις σ*τ, τι σας έχω κάνει άκαρδοι γονέοιιιι, μια χαρά δεν τα περνούσαμε στο σπιτάκι μας, στην αυλίτσα μας, ωραία δεν είναι η ζωή μαμά Κατερίνα και δεν συμμαζεύεται, αποφάσισε να πάρει μόνη την κατάσταση στα χέρια της και άλλαξε τάξη.
Και αφού η δοκιμή προχώρησε, το μπουμπούκι μας για καιρό ήταν σε φάση αι αμ νταν γουιθ δις σ*τ, τι σας έχω κάνει άκαρδοι γονέοιιιι, μια χαρά δεν τα περνούσαμε στο σπιτάκι μας, στην αυλίτσα μας, ωραία δεν είναι η ζωή μαμά Κατερίνα και δεν συμμαζεύεται, αποφάσισε να πάρει μόνη την κατάσταση στα χέρια της και άλλαξε τάξη.
Κυριολεκτικά όμως. Εκεί που μετρούσαμε την ώρα και εγώ και εκείνη στον παιδικό σταθμό στην Ελβετία, της ετοιμάζω το μπουφάν έχοντας πάρει απόφαση ότι μάλλον το χομ σκουλιγκ είναι μονόδρομος, και ότι τα γονίδια μου με εκδικούνται γιατί το σχολείο ποτέ δεν το χώνεψα (παρά μόνο από το Πανεπιστήμιο και μετά), γυρνάει και μου λέει, μαμά τί είναι εκεί; Μια άλλη τάξη της λέω παιδί μου. Θέλω να δώ! Την σηκώνω στην αγκαλιά μου να δει από το τζάμι. Από την φασαρία της προηγούμενης τάξης, η εικόνα που αντικρύζαμε ήταν εκκωφαντικά αντίθετη. Παιδάκια ζωγράφιζαν ήσυχα και φαινόντουσαν ήρεμα και ευτυχισμένα. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη όπότε την κατέβασα για να εξετάσει με την ησυχία της το περιβάλλον από την δική της οπτική γωνία. Και τότε ένα κοριτσάκι, με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, της άνοιξε την αγκαλιά της και την καλωσόρισε. Περάστε μου είπαν οι δασκάλες, αφήστε την (την έχει γνωρίσει όλος ο παιδικός σταθμός αυτό το διάστημα, το φλογερό μεσογειακό ταπεραμπέντο της δεν μπορεί να κρυφτεί άλλωστε). Και την άφησα. Και έκατσε. Και νομίζω ότι άκουσα μερικά χερουβείμ να παίζουν άρπα στην αποκαμωμένη μου ψυχή.Και το κοριτσάκι που την καλωσόρισε μου φάνηκε άγγελος πραγματικός.
Comments